Wat super tof dat je mijn tweede blog hebt aangeklikt! Wie weet heb je deze blog gevonden via social media?! En dat is nou exact waar ik het met jullie over wil hebben. Want al die leuke en blije vakantiekiekjes, leeftijdsgenoten die dingen ondernemen. Kort gezegd: het ‘perfecte leven’, wat ons als persoon akelig onzeker maakt en in de war kan brengen.
Onzekerheid en vergelijken
Voor mij en meerdere mensen met Tourette gaat alles over het algemeen nou net wat anders en ingewikkelder dan bij anderen. Het is voor mij bijvoorbeeld niet mogelijk hele dagen naar school te gaan, je mist dan wel veel met je groep. Ook raak ik van het woord ‘feestje’ al overprikkeld. En dit is waar je vaak de afleiding van zou kúnnen krijgen. Al dat beeldmateriaal wat vervolgens online gegooid wordt, kan best aankomen. Je gunt het iedereen natuurlijk van harte. Maar het zou oh zo fijn zijn als je zelf ook deel zou kunnen nemen.
Ook nog verder op vergelijkingsgebied maakt het onzeker: “Die kan dit, dus die is beter”. Dat laatste gebeurt nogal in de community voor hulphonden. Iedere hulphond maakt foutjes, ze zijn tenslotte geen robot. Hier wordt veel in vergeleken. “Die hond gaat al mee naar school en de mijne nóg niet. Ik doe het als baasje dus niet goed”, wordt dan als conclusie gesteld. Wat onzin is natuurlijk. Zo zijn er nog duizenden voorbeelden. Terwijl het juist zo waardevol kan zijn om ook de dingen waar je als hulphondteam tegenaan loopt, te delen. Want het leven is niet alleen maar leuk en fantastisch. Soms ook gewoon ruk!;)
Positief
Gelukkig is social media niet alleen kommer en kwel. Ik heb hele leuke, lieve en fijne mensen leren kennen via (voornamelijk) Instagram. We zijn elkaar echt tot steun! We delen positieve momenten van de dag met elkaar en kunnen heerlijk kletsen over van alles. Dit is dus echt positief. Ook sommige mensen op TikTok maken me echt aan het lachen. Hoe ze vol zelfspot vertellen over dingen waar ze tegenaan lopen, op hun eigen manier. Fantastisch!
Haat
Al is het wel goed om te na te denken wat je er allemaal op post. Het bericht is snel geplaatst, maar er niet meteen meer vanaf. Je kunt mensen triggeren of haat krijgen. Wat je misschien van je oorspronkelijke doel af laat wijken, het doel waarmee je je account bent gestart. Vroeger ben ik gepest. Ik ben altijd wat anders geweest dan ‘normaal’. Voor zover dat bestaat. Ook hebben mensen mij op een vervelende manier nagedaan m.b.t. mijn tics. Tot ik er op een gegeven moment achter kwam dat zij, op het moment dat je ze alleen tegen kwamen, niks zeiden. Zo zou je het ook een beetje kunnen zien met dit soort haat. Vaak zijn het anonieme accounts. Ze hebben geen flauw idee wie of hoe je bent. Het is dus zo niet persoonlijk op jou! Waarom wel? Geen idee. Maar dit kan wel helpen het iets te relativeren. Leuk is het natuurlijk nooit. Maar vaak roepen ze maar wat.
Kracht
Er komen ook steeds meer accounts online waar mensen hun eigen proces delen op social media. Privé accounts of openbaar, maakt niet uit. Ze vertellen bijvoorbeeld eerlijk over hoe (ze) omgaan met…, of zeggen dat het momenteel écht slecht met ze gaat. Dat maakt het ook een stukje meer menselijk. Stukje minder eenzaam. Wat ik ook juist een kracht vind van deze platforms.
Yente Ligtenberg (2003):
Het beste maatje van Yente is Nebu, die op een hele speciale manier aan haar zijde staat. Nebu is namelijk in opleiding als hulphond voor Yente. In haar blogs schrijft ze uiteraard ervaringsverhalen, maar ook over het hebben van een hulphond voor haar Tourette, omdat ze denkt dat zo’n bijzonder maatje voor veel meer mensen met Tourette, enorm waardevol kan zijn.